انتشار آلبوم لاله زار ابی به تابستان ۹۸ جان داد

آلبوم لاله زار ابی در روزهای میانی مرداد ۱۳۹۸ منتشر شد. مدت‌ها بود که از ابی چیز جدیدی نشنیده بودیم و او در ۵ سال گذشته تمام توان‌اش را صرف تورها و کنسرت‌های دور دنیا کرده بود. اما حالا یک آلبوم جدید از او روانه‌ی بازار موسیقی شده که نام لاله زار را روی خود دارد. معمولا رسم بر این است که مهم‌ترین آهنگ هر آلبوم به عنوان نام آلبوم انتخاب می‌شود. اما درباره‌ی آلبوم لاله زار ابی نمی‌توان چنین منطقی را به کار گرفت. چرا؟ چون به نظر من این آلبوم به اندازه‌ی کافی آهنگ خوب دارد که هر کدام از آنها می‌توانند نماینده‌ی کل آلبوم باشند. نمی‌خواهم به سیاق پادکست آلبوم که بردیا برجسته نژاد آن تولید می‌کند، تک‌تک آهنگ‌های موجود در این آلبوم را بررسی کنم. بردیا خیلی خوب این کار را انجام می‌دهد و من از چنین بررسی دقیقی عاجزم. اما دوست دارم به نحوی هر چند کودکانه و آماتور، دیدگاهم را به آلبوم جدید ابی بیان کنم.

چیزی که بیشتر از همه چیز در حین گوش دادن به آهنگ‌های این آلبوم باعث شد به نوعی یکه بخورم، حس لعنتی گذر عمر است. ابی حالا پس از سال‌ها خوانندگی با این حس درگیر است که عمر عزیز چقدر زود بر او گذشته است. من این حس را از تمام شعرهای موجود در آلبوم می‌گیرم و احتمال می‌دهم که بنا هم بر همین بوده است. ابی در آلبوم لاله زار سرشار از میل برگشتن به گذشته است و یاد روزهای خوب گذشته او را حسابی هوایی می‌کنند. این حس را کاملا می‌توان از ۳ ترک لاله زار، قلب قاپ و دلم می‌خواد گرفت. سوای رمانتیک شدن ابی در این آهنگ‌ها، کاملا معلوم است که ابی دل‌اش برای وطن تنگ است؛ برای جایی که آن را به عنوان زادگاهش می‌شناسد. این نکته را هم می‌توان ارج نهاد و هم به آن انتقاد کرد. البته در برابر کسی مثل ابی که حالا دیگر یک مرد پا به سن گذاشته است، نباید حرفی از انتقاد زد. حق با تو است ابی جان. تو حق داری که وطن را چیز خوبی بدانی و حق داری که دل‌ات برایش تنگ شود.

می‌دانم که خود ابی شعرها را نگفته و تمام شعرهای آلبوم لاله زار سروده‌ی یغما گلرویی عزیز هستند. اما مگر می‌شود که خواننده‌ای مثل ابی تنها به نقش یک خواننده محدود شود؟‌ او یک اسطوره‌ی آواز است و شعرهای انتخاب‌شده کاملا بیانگر حس درونی خود او هستند. و چقدر خوب این اشعار توانسته‌اند حس و حال این روزهای ابی را منتقل کنند. حس مردی ۷۰ ساله را که نوع نگاه‌اش به دنیا با توجه به اقتضای سن‌اش کاملا قابل درک است. ترکیب شعرهای یغما گلرویی و موسیقی ساخته شده توسط اشکان دباغ با صدای دل‌نشین ابی کاملا غریبه و آشنا هستند. غریبه از این جهت که ابی تا به حال چنین شعرهایی را نخوانده و آشنا از این باب که با حال و هوای این روزهای ایران کاملا سازگاری دارند.

یکی از ترک‌هایی که به سیاق غربی‌ها پیش از خود آلبوم منتشر شد و می‌توان آن را به عنوان سینگل اول آلبوم لاله زار در نظر گرفت، کوچه نسترن است. این آهنگ که هم‌زمان با ویدئوکلیپ خاصی منتشر شد، کاملا تم سیاسی داشت و باعث شد تا نظرهای مثبت و منفی زیادی در شبکه‌های اجتماعی به سوی آقای صدا روانه شود. اما خود ابی وجود آن آهنگ را لازم دانسته و گفته که این آهنگ در اعتراض به جنگ ایران و عراق ساخته شده است. البته ابی قبلا هم در کنار گوگوش (اینجا) و شادمهر عقیلی (اینجا) چنین کارهایی را انجام داده بود. اما انگار مردم ما اصلا دوست ندارند که آن ابی عاشق‌پیشه به سمت سیاسی شدن پیش برود. هر چقدر هم که فضای کشور به چنین اعتراضاتی نیاز داشته باشد، مردم ما ابی را تنها به همان شکلی که شناخته‌اند می‌خواهند.

انگار مردم ما اصلا دوست ندارند که آن ابی عاشق‌پیشه به سمت سیاسی شدن پیش برود.

راست‌اش اصلا دوست ندارم درباره‌ی ترک شاهنومه حرفی بزنم. فضای این ترک کاملا سیاه است و هیچ روزنه‌ی امیدی در آن دیده نمی‌شود. حس می‌کنم در وضعی که کشور به آن دچار است، خیلی به امید نیاز داریم و حرف زدن از یاس و ناامیدی همه‌چیز را بدتر می‌کند. شاهنومه سراسر نشان‌دهنده‌ی سقوط تمام اسطوره‌هایی است که سال‌ها به آنها دل خوش کرده بودیم. البته شاهنومه را دوست دارم؛ اما دوست ندارم آن را برای کسی پخش کنم و یا اینکه برای کسی از آن حرف بزنم. ببخشید که درباره‌ی آن برای شما حرف زدم.

اینها را که بگذاریم کنار، کل آلبوم را دوست دارم. مخصوصا خود لاله زار و آن قسمت تکرارشونده‌ای که ابی در آن اوج می‌گیرد. واقعا مگه میشه رویا رو از ما گرفت؟ مگه میشه این آرزوها رو کشت؟ ابی جان راست گفته است. اصلا هر چی آقام ابی بگه!