خبر به اندازهای جالب بود که نمیشد ساده از کنارش گذشت. یکی دو روز پیش نتفلیکس توی اکانت اینستاگراماش خبر داد که نماوا دارد از او دزدی میکند. عکسی از برنامه Between Two Ferns را هم به عنوان کاور کار کرد که معنایش را درست نمیشد فهمید. ولی این موضوع اصلا مهم نیست؛ مهم این است که صدای این شبکه درآمده است! جالب است که مردم هم پای پست نتفلیکس کامنت دادهاند که کجای کاری؟ علاوه بر نماوا و شاتل، فیلیمو هم دارد از تو دزدی میکند. حالا اینکه چه اتفاقی میافتد که در چنین مواقعی وجدان ما بیدار میشود، جای خود دارد.
انتفلیکس اصلا بیراه نگفته است. توی نماوا و فیلیمو و خیلی از این سایتهای ایرانی که بگردی، سریالهای و فیلمهای این شبکه را به راحتی میتوانی پیدا کنی. سریال چیزهای عجیب، خانه پوشالی، ۱۳ دلیل برای اینکه و خیلی چیزهای دیگر به راحتی توی نماوا و فیلیمو پیدا میشوند. کامنتها را که میخواندم، خیلیها گفته بودند «نتفلیکس جان بیخودی جوش نزن! توی ایران کپی رایت معنا ندارد و عملا نمیتوانی به جایی شکایت کنی».
خودم را که جای نتفلیکس میگذارم، میبینم واقعا جلز و ولز کردن هم دارد. اینکه ببینی محصولات را دیگران مفتمفت دانلود میکنند و بعد با یک زیرنویس ساده – که آن را هم دانلود کردهاند – به خلقالله میفروشند، خیلی برای آدم گران تمام میشود. حالا درست است که پول اشتراک فیلیمو و نماوا آنقدری نیست که بتواند شکم نتفلیکس را سیر کند. من هم میدانم که پول ما در مقایسه با پولهای خارجی ارزش چندانی ندارد. ولی به هر حال پول پول است. مهم بهرهبرداری مادی از کار یک تیم دیگر است؛ آن هم بدون اینکه زحمتی برایش کشیده باشی. هر کسی هم باشد کفری میشود.
در سالهای اخیر با همکاری ستاد ساماندهی فضای مجازی، تعداد سایتهایی که فیلمهای ایرانی را برای دانلود میگذارند به میزان قابل توجهی کاهش داشته است. سوالام این است که آیا فقط تولیدات فرهنگی خودمان ارزش حمایت دارند؟ البته که با بگیر و ببند نمیشود از فرهنگ حمایت کرد. این آثار به هر حال از راههای غیرقانونی هم به دست مردم میرسند. ولی این چه منطقی است که میگوید مال اجنبیها خوردن دارد و خوردن مال ایرانیها حرام است؟ آیا دزدی با دزدی فرق دارد؟ نتفلیکس چون دستاش به ایران و ایرانی جماعت نمیرسد، میتوان توی روز روشن حقاش را خورد؟ این منطق است که ما داریم؟
منبع عکس کاور این پست، سایت Hollywood Reporter است.